นักศึกษา...ธรรมศาสตร์

เพียงหวังจะเฟื่องฟุ้ง ฤๅจึงมุ่งมาศึกษา
เพียงเพื่อปริญญา เอาตัวรอดเท่านั้นฤๅ
แท้ควรสหายคิด จงตั้งจิตมั่นยึดถือ
รับใช้ประชาคือ ปลายทางเราที่เล่าเรียน

...

โอ้...อันว่าถ้าเธอทำตามใจชอบ
ไร้ซึ่งกรอบไร้ซึ่งกฎหมดความหมาย
ใครจะเป็นอย่างไรบ้างไม่สนใจ
แล้วจะยืนอย่างไรในสังคม

...

มหา ชนหลั่งไหลฝ่ศึกษา
วิทยาลัย แห่งนี้มีความหลัง
วิชา การก่อปัญญาพ้นภวังค์
ธรรม เปรียบดั่งแสงไฟชี้ทางตน
ศาสตร์ ฤๅศิลป์ศึกษาไว้ด้วยชีวิต
และ อุทิศเพื่อประชาทุกแห่งหน
การ ศึกษามิสอนให้เป็นนายคน
เมือง นี้ชนทุกชั้นนั้นเท่าเทียม

...

ฤๅธรรมศาสตร์ จะสิ้นความ เป็นธรรมศาสตร์
ฤๅจะลืม ทวยราษฎร์ ผู้หมองหม่น
ใจที่เคย ท้าทาย ทุรชน
ฤๅจะยอม จำนน ต่อตนเอง

...

โดมพี่อยู่ท่าพระจันทร์สร้างบัณฑิต
โดมน้องสืบสายโลหิตรังสิตนั่น
ถึงจะอยู่แห่งไหนไม่สำคัญ
จงตั้งมั่นบนนิยามแห่งความดี

...

ปรีดี พนมยงค์ : คนดีที่เมืองไทยไม่ต้องการ

ต้องรอนับร้อยวัน เป็นพันปี
จึงจักมีสักคนคนที่กล้า
กล้าหมุนผลักจักรวาล กาลเวลา
คืนสู่ความธรรมดาสู่สามัญ

เป็นเปลวเทียน สุดท้ายละลายแท่ง
เพื่อเปล่งแสงส่องทางอย่างเฉิดฉัน
มีเพียงหนึ่งล้ำค่า กว่าหมื่นพัน
อยู่เพียงวันคงค่ากว่าหมื่นปี