เปิบข้าว

เปิบข้าว
จิตร ภูมิศักดิ์

เปิบข้าว ทุกคราวคำ
สูจงจำ เป็นอาจิณ
เหงื่อกู ที่สูกิน
จึงก่อเกิด มาเป็นคน.

ข้าวนี้ นะมีรส
ให้ชนชิม ทุกชั้นชน
เบิ้องหลัง สิทุกข์ทน
และขมขื่น จนเขียวคาว.

.จากแรง มาเป็นรวง
ระยะทาง นั้นเหยียดยาว
จากรวง เป็นเม็ดพราว
ล้วนทุกข์ยาก ลำบากเข็ญ.

.เหงื่อหยด สักกี่หยาด
ทุกหยดหยาด ล้วนยากเย็น
ปูดโปน กี่เส้นเอ็น
จึงแปรรวง มาเป็นกิน.

.น้ำเหงื่อ ที่เรื่อแดง
และน้ำแรง ที่หลั่งริน
สายเลือด กูทั้งสิ้น
ที่สูซด กำซาบฟัน